Leerling van Jezus worden: de identiteit van de christen
Wat is onze identiteit als katholiek? Heel eenvoudig: Jezus Christus. Wij leven door Hem en met Hem en in Hem. Los van Hem kunnen we niets. Het belangrijkste voor elke gedoopte is, dat we een diepe band opbouwen met Jezus.
Kern is: leerling van Jezus worden, zoals we in de evangelies lezen. Jezus vraagt in het evangelie bijna altijd twee dingen van de mensen die Hij ontmoet: 1) Geloof in Mij, en 2) Volg Mij. Hoe eenvoudig is de kern van christelijk leven eigenlijk als we het zo kunnen zien?
Wat is daarna onze missie? Maakt alle volken tot leerlingen van Jezus (cf. Mt 28,19-20) pas dan: “doopt hen en leert hen alles te onderhouden wat Jezus heeft gezegd.”
Een kernboodschap van het Tweede Vaticaans Concilie is dus ook:
- 1) een roeping voor alle mensen om heilig te worden in Jezus;
- 2) missionair zijn.
Dat is niet alleen een taak voor priesters of religieuzen,
maar een universele oproep aan alle gedoopten. Daar komen we op terug.
Doen we dat ook?
1) Veel katholieken zijn eerlijk gezegd niet zo bezig met de persoon van Jezus. Dat is een diepe identiteitscrisis. Het gaat in de Kerk vaak over van alles, maar niet over Hem. Om die reden weten we ook niet goed hoe we naar buiten moeten treden. Als we niet gefocust zijn op de persoon van Jezus, leven we zoals mensen die niet gelovig (meer) zijn. Veel katholieken kunnen van alles vertellen over de Kerk zoals het was ('vruuger...'), maar moeilijk spreken over Jezus en wat Hij nu voor ons betekent en de toekomst van onze wereld.
2) Catechese en vorming is niet alleen iets voor kinderen. Na het vormsel houdt het niet op, maar begint het pas. Volwassenen moeten blijven leren om gelovig volwassen te worden. Veel katholieken ‘hunkeren’/verlangen echter niet naar Jezus om Hem echt tot vriend, God met ons te hebben, Hem persoonlijk te leren kennen. Catechese is ook meer dan dingen leren met je verstand, het is een weg van liefde en het hart. Maar daar komen we vaak niet aan toe.
3) Veel katholieken hebben een zwak ontwikkeld gebedsleven. Er worden heel veel kaarsen gebrand bij Maria en heiligen, maar veel kaarsen zijn intenties voor puur menselijke noden. Vragen of het aardse lot kan worden gewijzigd in ons voordeel, of zoiets. Daarmee doen we eigenlijk iets wat de heidenen ook altijd gedaan hebben bij hun (af)goden. God en de heiligen laten klaarstaan voor onze wensen. Terwijl het gebed van Jezus net de andere kant op gaat. Niet: 'onze wil geschiede en U mag daarbij helpen' (heidendom) maar: 'uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel' (christendom). Alles is bij Jezus gericht op de hemel, de wil van de Vader, tot in de Hof van Getsemané aan toe. 'Niet wat Ik wil, maar wat U wilt, Vader!'
Kansen om echt gelovig te worden
Wie Jezus echt leert kennen, wordt van leerling tot apostel: gezonden om er op uit te gaan. Het is onmogelijk om na die ontmoeting met Hem niet te spreken en niet te leven vanuit die ervaringen met Gods liefde. Daar is een gebedsleven voor nodig, en dat ontwikkelen in stilte en het overwegen van Gods Woord kunnen we niet achterwege laten.
Leerling-zijn en missie is evenwel geen individuele taak, maar een taak van de Kerk en vele harten en handen. De missionaire Kerk moet ook echt een gemeenschap zijn waarin het geloof in Jezus samen wordt beleefd, heel concreet. Biddend en werkend. Alleen samen staat de Kerk/parochie sterk. Als het alleen iets is van een pastoor met slechts enkele 'getrouwen', zal verandering van kerkelijk leven lastig zijn.
Ga zelf aan de slag en wees actief! Niet precies weten hoe we moeten resetten, is geen reden om te verlammen. Het ligt in je eigen hand en wie zijn verantwoordelijkheid neemt als gedoopte, ontdekt vanzelf hoe God zijn Kerk leidt.
En last but not least: laat de vreugde van het evangelie
stromen van hart tot hart! Daarvoor is overweging van het evangelie en gebed
noodzakelijk, om steeds opnieuw gevoed te worden door Jezus en zijn woorden.
Volwassen gelovigen worden = keuzes maken
De roeping van elke gelovige is dus om heilig te worden, te leven als leerling van Jezus. Als de leken die taak niet op zich nemen en dat ‘heilig worden’ met priesters en religieuzen blijven associëren i.p.v. met zichzelf, miskennen ze hun eigen roeping en zetten ze geestelijken op een voetstuk/stand waar dezen niet thuishoren. En het kan een excuus worden om zelf niet te groeien en verantwoordelijkheid af te schuiven.
Alle gedoopten hebben hun eigen missie in de wereld en dat ontdekken is geen vrijblijvend advies. Maar... als gedoopten er 'verder niks aan doen' en zo nooit volwassen (willen) worden als christen, is er echt een probleem. Dan hebben we een Kerk vol leden die geestelijk 'peuters' zijn gebleven. Daarmee komen we nooit verder.
We kunnen niet (meer) accepteren dat mensen hun kinderen laten dopen, maar daarna niet willen doorgroeien als gezin, om echt volwassen leerling van Jezus te worden. Men belooft bij de doop kinderen te laten groeien in geloof, ze katholiek op te voeden. Nemen we die belofte serieus? Katholieke opvoeding is dan niet 'normen en waarden meegeven' (zoals de meesten desgevraagd zeggen), maar een band met God opbouwen. Wij zijn een godsdienst van een Persoon: Jezus. Niet van een soort moraal van menselijke waarden en normen.
Het is heel positief als we afstappen van een doopsel (of eerste communie) uit traditie, alsof we ze daarmee een soort 'levensbeschouwing' meegeven, of een soort 'magische bescherming' voor het leven. Het doopsel is de basis voor een leven met Jezus, en voor minder zouden we het niet moeten doen.
Een parochie is geen samenraapsel van individuen die allemaal geloven op hun eigen manier, zonder de persoon van Jezus Christus centraal te stellen of gehoorzaam te willen zijn aan het evangelie. Pluriformiteit mag, maar het kan niet zonder eenheid in Christus. Dat is volwassen geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.